Als ze iemand moeten aanwijzen die het zo rond haar dertigste prima voor elkaar heeft, kijken je vrienden direct naar jou: je hebt een fijn huis, een steady relatie, weet wat je wilt en je baan past je als een jas. En nu is er nog een kindje op komst ook! Niets staat je in de weg om hier gigantisch van te genieten, toch? Voor jou wel. Als je namelijk aan die bevalling denkt, zie je opeens zo veel beren op de weg dat als het zou kúnnen, je meteen zou zeggen: dit moeten ze maar zonder mij doen.

Herken je dit:

• Bevallen, dat is gewoon een kwestie van ín dat lijf zakken¨, zegt je vriendin die het al heeft meegemaakt alsof het niets is. Bam. Speldenprik in je hart. Ja, je kent je hoofd. Je weet dus vaak prima wat je moet doen om eruit te komen. Maar wat blijft daarvan over als je midden in de weeën zit? Wat nou als je de pijn niet aankunt en je daardoor totaal in paniek raakt? Of nee, erger nog: dat je daar dan ook niet meer uitkomt?
• Tuurlijk, je weet echt wel dat een bevalling niet van A tot Z te plannen valt. Maar hoe vaak gebeurt het dat het niet een beetje, maar heel erg anders loopt? Dat iemand denkt in alle rust te gaan bevallen en dat de baby uiteindelijk met allemaal toeters en bellen gehaald moet worden omdat er opeens iets is? Dan heb je er toch gewoon echt helemaal níks meer over te vertellen? Van het idee alleen al kun je zo piekeren dat je een miljoen zou neerleggen voor een uitknop voor je hoofd. Hoef je er tenminste even niet mee bezig te zijn.
• ¨Oké, wie weet valt het mee, die bevalling. Wie weet gaat het gewoon goed, en komen we er zonder al te veel kleerscheuren vanaf.¨ Als je een goede dag hebt, durf je het best even te denken. Tot een vriendin je weer vertelt over haar bevalervaring. ¨Eenmaal in het ziekenhuis, kwam ik niet meer in die bubbel. Ik werd helemaal onrustig van al die mensen op de kamer.¨ Ja, zie je, daar was je dus al bang voor. En dan was die vriendin van nature nog heel relaxed, hè? Laat maar weer zitten, dat vertrouwen.
• ¨Zodra je je kind in je armen hebt, doet die hele bevalling er al niet meer toe¨, probeert je omgeving je gerust te stellen. Maar jij gelooft er niks van. Als die bevalling te heftig wordt, ga je onderuit, klaar. De vraag die je het meest bezighoudt is dus niet hoe het straks zal zijn met z´n drieën, maar hoe je je staande gaat houden. En daar word je niet alleen doodmoe, maar ook verdrietig van: het lukt je gewoon niet om uit te kijken naar het moment dat je moeder wordt.

Met je buik groeit je onrust over de geboorte van je kindje. Straks staat die angst je hele bevalling in de weg, waardoor je niet kunt ontspannen, het hele proces onnodig lang duurt en je misschien daardoor weer complicatie op complicatie krijgt. En dan wordt het sowieso geen fijne ervaring.