Hoera, hoera, hoera!
LOES is hier!
Ons tweede dochtertje en derde kindje.
Een klein detail: ze is er al 7,5 maand. Maar ik vier echt al die tijd al elke dag dat ze er is, en vandaag dus net zo.
Rode haartjes heeft ze, en heel grote, blauwe ogen.
Ze lacht 95% van de tijd en ruikt goddelijk. Maar echt: goddelijk.
Ze slaapt nog steeds het liefst onder mijn oksel, heeft nog precies nul tanden en vindt zelf eten het allerleukste wat er is.
En als ze niet zelf eet?
Dan drinken bij mama.
Haar zus en broer zijn vanaf dag één met nog geen dikbesmeerde Nutella-pannenkoek bij haar weg te krijgen.
Net als wij.
Op het moment dat ik dit schrijf, is ze, na 7,5 maand, voor het eerst naar het kinderdagverblijf.
En het is goed – het is weer langzaam tijd om ook weer dingen te doen die ´van mij´ zijn: schrijven, coachen, er zijn voor vrouwen die, net als ik, ooit, zo bang zijn om te bevallen dat ze liever helemaal niet meer denken aan de dag waarop ze hun kindje mogen verwelkomen. Ik was dat, ooit. Maar bijna acht maanden geleden was ik het ook, die met gezonde spanning én een lach het ziekenhuis inliep, en er met een springend hart weer uitrolde (thank god voor rolstoelen, al mogen ze weleens wat aan dat te kleine kutplateautje waar je je voeten op moet zetten doen). Om vervolgens, ondanks de aardverschuiving die daarop plaatsvond – hormonen, borstvoeding, slaapgebrek, een nieuwe gezinsdynamiek – heel veel te kunnen genieten.
Dat laatste maakt mijn overgang van verlof naar mijn wereld weer groter maken, iets zachter. Ik ben er echt weer een beetje, en begin er nu mee om te onderzoeken hoe ik dat straks ook weer voor jou kan zijn, en wanneer. Want ik gun het je, een zachte start – ondanks en met je bevalangst, en de complete wervelwind die het ouderschap, zeker in de begindagen, kan zijn.
Tot snel!