Hoera, eh, help, ik ben zwanger!
Mei 2020. Op een zonnige zondagochtend ontdek ik dat ik zwanger ben van ons tweede kindje. Ik word helemaal wild. Dit, een broertje of zusje voor mijn dochtertje, wilde ik zo, zo graag. Maar de test is nog niet droog, of mijn hoofd begint zich ertegenaan te bemoeien:
Wat als die bevalling weer eindigt in een bloedspoedkeizersnede?
Wat als je daar nóg een keer een trauma aan over houdt?
Dan sla je, met die eeuwige angsten van je, weer op hol. Krijg je ook nu paniekaanvallen in die kraamweek. Wil je opnieuw door het wc-raampje vluchten omdat je alles zo overweldigend vindt. Ga je er nóg eens een jaar over doen voor jij je angst de baas weer bent en écht van je kind kunt gaan genieten. Kun je straks voor twéé kinderen niet de moeder zijn die je wilt zijn.
Fuck. Als dit gelazer van mijn brein nú al begint, hoe hang ik er dan bij tegen de tijd dat ik moet gaan bevallen? Dan zit ik compleet vast in mijn hoofd, en zelfs een goudvis weet dat dat niet lekker bevalt. Best kans dat het dan stroef verloopt, iedereen zich ertegenaan gaat bemoeien, ik daardoor nog een keer een trauma oploop en ik wederom op dag 4 van mijn kraambed met mijn psychiater moet bellen, omdat ik denk dat ik moet worden opgenomen. Alleen al de gedachte aan de paniek die ik toen voelde, maakt me misselijk. Ik wil niet zo beginnen met mijn baby. Ik zou trouwens ook niet weten hoe ik het zou móéten doen.
Als ik deze keer anders wil bevallen en de kraamweek in wil gaan, moet ik iets doen. Ik besluit direct te regelen wat ik na de geboorte van mijn dochter al had bedacht. Ik ga op zoek naar iemand die én veel van bevallen weet én snapt wat het is om angstklachten te hebben. Iemand die zelf heeft ervaren hoe verlammend dat werkt, dus. Iemand die mij daarnaast door en door leert kennen, zodat ze mij ook op mijn kwetsbaarst, tijdens de bevalling, kan ondersteunen. Goed bevallen is namelijk zacht starten. Daar krijgt zelfs mijn hoofd geen speld tussen.
Met krap 6 weken zwangerschap hang ik met een doula die ik niets hoef uit te leggen aan de lijn.
De zachtste start
Visie
Na mijn tweede bevalling zou ik ´t bijna op mijn voorhoofd tatoeëren: als zwangere met angstklachten kun je net zo ontspannen bevallen en stevig starten als ieder ander. Je hoeft niet 1-0 achter te staan omdat je hoofd scenario´s verzint waar zelfs Morticia Addams hartkloppingen van krijgt. Je bent namelijk nog zó veel meer dan bang. Zodra je dit ervaart en voelt dat je tíg mooie eigenschappen hebt die je kunt inzetten voor die bevalling, zit je geramd. Dan gáát het niet eens meer om hoe je bevalt. Daarom zweer ik erbij: zelfliefde en – ontwikkeling boven bevalvoorlichting. Eérst weten hoe jij werkt en hoe gaaf je bent, dán gaan we het hebben over ontsluiting en baarkrukken.
Ik als geboortecoach
Ik was 17 toen ik last kreeg van angsklachten. Op mijn 36e sloot ik mijn therapie officieel af. Ik zou willen zeggen: ´Helaas´, maar ik heb er wel mooi 20 jaar ervaring met en kennis van angst voor teruggekregen. Mij hoef je niks uit leggen, terwijl ik er wel alles over uit kán leggen, zodat het behapbaar wordt. ´Behapbaar´, dat is de rode draad van mijn coaching. Angst is soms zwaar, zéker als je iets levendveranderend als een bevalling tegemoet gaat. Met coachingstechnieken die speels en creatief zijn, zorg ik niet alleen dat het veilig, maar ook licht voelt om met je angst te werken. Coaching doe je bij mij niet zittend op je stoel en altijd met viltstiften en papier. En o ja: ik werk niet in mijn eentje. Ik ben echt wars van geboortecoaches die op voorhand al lelijk doen over verloskundige zorg. Juist goed in contact staan met de verloskundige en gynaecoloog helpen zó mee aan een ontspannen bevalling. Daar zet ik met liefde mijn +12 jaar ervaring in de communicatie voor in.
Ook typisch Fleur
- Het állergelukkigst ben ik in een hut zonder wifi met mijn gezin om me heen. Als we ingesneeuwd zijn, is het nog beter.
- Ik kan niet knipogen, en nee, ik doe het niet voor. Maar ziet eruit alsof ik tegen de zon inkijk en tegelijkertijd op een zure mat kauw
- ¨Wat wil je hebben? Een geurkaars zeker weer?¨ is de meestgestelde vraag in de twee weken voor mijn verjaardag.
- Ik rondde mijn studie Nederlands af in China.
- Ik heb een eigen online magazine over katten gehad, inclusief moderubriek.
- Als ik ziek ben, wil ik nog steeds mijn moeder.
- December is mijn favoriete maand, omdat het een beetje de vrijdag van het jaar is
- Ik ben een groot voorstander van wat Guus Kuijer ´Klein gevoel´ noemt: blij zijn met de kleinste dingen. Dat ik bijvoorbeeld mijn kinderen in de auto heb gezet en dan in die vijf seconden dat ik naar de bestuurderskant loop, even niets hoef: zálig.