Het dochtertje van Lucas en Heleen, Stella, is anderhalf jaar oud als ze plotseling overlijdt. Heleen is op dat moment in verwachting van haar tweede kindje, maar verliest de zwangerschap met zestien weken. Hierna moet ze nog twee keer afscheid nemen van een kindje in haar buik. Een jaar na Stella´s overlijden is Heleen voor de vijfde keer zwanger. Hoe hou je vertrouwen in je zwangerschap, bevalling en erna als je eerder zo veel hebt verloren? Heleen, Lucas en ik ontdekken het samen. Dag voor dag, stap voor stap. En soms drie stappen terug. Dit is deel 1 van ons verhaal.
Mooi nieuws
¨Ik heb mooi nieuws¨, appt ze. Ik ben net wakker, maar mijn ogen zijn zo groot dat ik bijna door het scherm heen kan kijken. ¨Ik ben weer zwanger. Tien weken nu.¨ De tranen schieten in mijn ogen. ¨O, Heleen,¨ antwoord ik, ¨wát een mooi bericht. Wat ben ik blij voor jullie.¨ Het dekt de lading niet. Ik wil naar huis, naar Nederland – ik zit op een alp – om haar te omhelzen. We beloven elkaar snel af te spreken.
Heleen en ik
¨Ik denk dat ik misschien wel een doula wil¨. Ik kijk naar haar. Zij kijkt terug.
Een uur geleden zijn we neergestreken op het terras aan het kroegenplein. Even daarvoor waren we tegelijkertijd aangekomen met de fiets en hadden we elkaar omhelsd. ¨Zó fijn dit¨, zei ze toen ze me zag.¨Héél¨, antwoordde ik, en ik meende het. Ik kende Heleen tot voor kort, deze ochtend om precies te zijn, alleen van Instagram. Toen ik daar een tijdje pauze van nam omdat mijn zoon zich bijna aankondigde, had ik haar mijn nummer gegeven. ¨Ik ben er even niet, maar wil dat je weet dat ik er altijd graag voor jou ben.¨ En toen app´te ze en dat was ons begin. Het was een kwestie van tijd voor we elkaar zouden zien.
Stella
Met haar mooie, beginnende buik zit ze naast me. Ik denk aan het kindje dat erin zit, maar ook de kindjes die erin zaten en die ze nooit in haar armen heeft mogen houden. En aan het meisje dat ze bij zich droeg, op de wereld zette, maar waar ze na bijna anderhalf jaar plotseling afscheid van moest nemen.
Stella. Lieve, stralende Stella.
Een doula?
¨Ik denk dat ik misschien wel een doula wil.¨ Ik weet even niet wat ik moet zeggen.
Ooit hoopte ik dit. Dat, als het zover mocht zijn, ik zou mogen bijdragen aan een waarachtig zachte landing voor Heleen. Omdat ik haar dat zo gun. Ik gun het natuurlijk iedereen, maar Heleen… ik zou álles, álles uit de kast trekken, direct, om de geboorte van haar tweede kindje anders te laten verlopen, en de start, ook de start.
¨Bedoel je dat je wilt kijken of ik je doula kan worden?¨ vraag ik voorzichtig.
¨Ja. Alleen weet Luc nog niet helemaal wat een doula doet.¨
¨Vind je het fijn als ik even langskom binnenkort? Dat is misschien sowieso gezellig. En vrijblijvend, natuurlijk.¨
We spreken af.
Een week later stap ik op de fiets.
